Vandaag, op 10-10 om 10:00 uur, is het zover: Tien is terug op Social media!
En wát een rit is het geweest sinds mijn laatste post van 9 september.
Een echte rollercoaster, eentje met loopings, onverwachte bochten en af en toe een uitzicht dat zó mooi was, dat je vergat dat je in een achtbaan zat.
De neuroloog valt bijna van zijn stoel als hij me ontvangt. Onderzoekend kijkt hij me aan en vraagt: “Wat kom jij híer eigenlijk nog doen?” Hij ziet de progressie die ik maak en prijst me voor mijn aanpak. “Blijf daar vooral mee doorgaan”, adviseert hij. “En ik hoef je niet meer te zien.”
Soms moet er iets gebeuren, waardoor je inzichten krijgt over je eigen manier van leven. Ik ben ervan overtuigd dat de diagnose borstkanker en mijn hersentumor met een reden op mijn levenspad kwamen. Een gevolg van bewuste en vooral onbewuste keuzes en spelingen van het lot.
Elke ochtend als ik wakker word, mediteer ik. Ik creëer een moment voor mezelf waarin ik mijn hoofd en lichaam de ruimte geef om ontspannen te ontwaken. Een moment van rust, reflectie en nieuwe inzichten.
Kan ik het nog wel? Durf ik het aan? Heb ik er de spierkracht wel voor? Voelt mijn lichaam, dat zo hard heeft moeten werken en herstellen, weer net zo vertrouwd als vanouds? Twijfel en een gezonde spanning maken zich van mij meester terwijl ik boven op een uitnodigend lonkende skipiste sta.
Het is weer onderzoeken-week: tijd voor de controle die ik – gelukkig – regelmatig krijg sinds mijn diagnose borstkanker. En waar veel mensen achteraf terugblikken, schrijf ik mijn teksten meestal voorafgaand aan zo’n week.
“Bij mijn linker-arm is prikken lastig”, bevestig ik tegen de verpleegkundige als ze mijn ader niet aangeprikt krijgt. Ze knikt dat ze het begrepen heeft, pakt mijn rechterarm en vervolgt haar zoektocht naar een geschikte ader. Helaas.
Hoera! De vlag hangt uit! Dit keer niet vanwege het slagen van een van mijn kinderen. Nee, dit keer hangt die uit voor mij. Ik heb iets groots te vieren. Of...
Tijdens een wandeling door het uit de winterslaap ontwakende Limburgse landschap valt mijn oog telkens op de vele sneeuwklokjes in de velden. Ander opkomend...
“Is de zonnebloem een treffende metafoor?”, vraag ik mezelf hardop terwijl ik een lezing voorbereid. Later die dag open ik lukraak een dossier waarna de...
Hordelopen: een sport waarbij atleten al rennend over hindernissen springen. Een toepasselijke metafoor op een leven. De ene horde overleef je, de volgende haalt je keihard onderuit …
“Mevrouw, wat een ellende hè?”, verzucht de arts medelevend. BAM. Die vraag komt binnen. Ik ben totaal van slag. Door de negatieve lading in die ene vraag …
“Heel veel sterkte!” Het is zo voor de hand liggend dat we iemand sterkte wensen. En alle liefdevolle intenties ten spijt, ik krijg er de kriebels van …